Cykl filmowy Kino drogi

II ODSŁONA

SWOBODNY JEŹDZIEC  / ZABRISKIE POINT

27 stycznia 2011  godz. 17.00

Prelekcja dr Paweł Sitkiewicz (UG)

Miejsce:
AULA 1.43
Wydział Filologiczny
Uniwersytetu Gdańskiego,
UL. WITA STWOSZA 55

KARNETY:
2 filmy 10 zł  // 4 filmy 15 zł // całość    30 zł
(sprzedaż karnetów pół godziny przed seansem)

SWOBODNY JEŹDZIEC
(1969)
produkcja: USA
reżyseria: Dennis Hopper
scenariusz: Dennis Hopper, Peter Fonda, Terry Southern
zdjęcia: László Kovács
czas trwania: 94 minuty
obsada: Peter Fonda, Dennis Hopper, Antonio Mendoza, Jack Nicholson, Phil Spector

Legendarny pierwszy film drogi w dziejach kina, esencja wolności i charakterystycznego dla lat 60-tych poszukiwania swobody. Dwóch kalifornijskich hipisów, Wyatt i Billy, po udanej narkotykowej transakcji postanawia za zdobyte pieniądze wybrać się na motorach z Los Angeles do Nowego Orleanu. Po drodze motocykliści używają życia: biorą narkotyki, uwodzą dziewczyny. Wśród wielu dziwnych postaci, które spotykają, jest pewien nadużywający alkoholu młody prawnik, który bez wahania porzuca rodzinne strony i przyłącza się do wyprawy. Ale trafiają też na zdecydowanie niesympatyczne, wrogo i nietolerancyjnie nastawione społeczeństwa małomiasteczkowe, które boją się wolności uosabianej przez bohaterów…


ZABRISKIE POINT
(1970)
produkcja: USA
reżyseria: Michelangelo Antonioni
scenariusz: Clare Peploe, Tonino Guerra
zdjęcia: Alfio Contini
czas trwania: 110 minut
obsada: Mark Frechette, Daria Halprin, Paul Fix, Rod Taylor, G.D. Spradlin

 Na uniwersytecie w Los Angeles dochodzi do rozruchów. Do kolorowych studentów, występujących przeciwko dyskryminacji rasowej, przyłączają się biali. Żądają równych praw, zapewnienia miejsc pracy. Podczas demonstracji ginie policjant. Świadkiem wydarzeń jest Mark, który ucieka z miasta skradzioną awionetką, tym samym rzucając na siebie podejrzenie o udział w strzelaninie. Na pustyni w Arizonie spotyka hipiskę Darię.
„Zabriskie Point” to lektura powolna, nastrojowa, wizyjna, oniryczna, zostawiająca wiele interpretacji i wyobraźni widza. Film Antonioniego warto traktować jako rodzaj surrealistycznej podróży, w której zacierają się granice między realnością a snem, narkotycznym majakiem; to rodzaj kinematograficznego, estetycznego i bardzo subiektywnego przeżycia, które jedni mogą traktować jako odświeżające, nowe, fascynujące, podczas gdy dla innych będzie to jedynie doświadczenie pustki.