8 grudnia 2014 (poniedziałek) godz. 11:30
Miejsce : Aula 1.47 Wydział filologiczny UG
Wstęp wolny
Wykład poświęcony jest australijskim filmom, które miały swoją premierę między 1959 a 1981 rokiem. W latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku powstało w Australii zaledwie kilka filmów. Sukces popularnego filmu Michaela Powella To jest dziwaczny tłum (1967) uświadomił władzom australijskim potrzebę wspierania filmów mówiących australijskim idiomem. Interwencja rządu w sprawy przemysłu filmowego pod koniec lat sześćdziesiątych rozpoczęła nowy etap w kinie australijskim – niemal wszystkie filmy powstałe w latach siedemdziesiątych zostały wyprodukowane za pieniądze rządowe.
Pierwszymi filmami, które zdobyły międzynarodową publiczność, były zagraniczne produkcje takie jak Ned Kelly (1970) Tony Richardsona i Walkabout (1971) Nicolasa Roega. W 1975 roku powstały dwa głośne w Australii i na świecie filmy – Zbyt odległa niedziela Kena Hannama i Piknik pod Wiszącą Skałą Petera Weira. Te i inne historyczne produkcje autorstwa Freda Schepisi (Pieśń Jimmiego Blacksmitha, 1978), Gillian Armstrong (Moja olśniewająca kariera, 1979), Bruce’a Beresforda (Breaker Morant, 1980) i Weira (Gallipoli, 1981) zyskały międzynarodowe uznanie i miano Australijskiej Nowej Fali. Dotykając najważniejszych kwestii składających się na na australijską narodową tożsamość, filmy te wzięły udział w procesie „budowania narodu.”
Autor zwraca szczególną uwagę na filmowców, których nazwiska kojarzą się w świecie z Australijską Nową Falą (Weir, Beresford, Schepisi, Armstrong). Podkreśla jednocześnie, że mamy w tym przypadku do czynienia z kinem bardzo zróżnicowanym, na które składają się wczesne („ocker”) komedie Bruce’a Beresforda, nostalgiczne filmy historyczne, filmy poświęcone problemom społecznym, futurystyczne koszmary George’a (Mad Max) Millera, artystyczne niskobudżetowe kino Paula Coxa i filmy czysto komercyjne.
Marek Haltof. Urodzony w Cieszynie filmoznawca, profesor Northern Michigan University w Marquette, USA. Ukończył studia w Polsce (Uniwersytet Śląski, Filia w Cieszynie), Australii (Flinders University w Adelajdzie) i Kanadzie (University of Alberta w Edmonton, doktorat), gdzie wykładał na kilku uczelniach w latach dziewięćdziesiątych. W 2001 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego (Uniwersytet Jagielloński).
Profesor Haltof jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych opublikowanych po angielsku i polsku, a także książek dotyczących kina australijskiego: Peter Weir: When Cultures Collide (Nowy Jork, 1996), Autor i kino artystyczne: Przypadek Paula Coxa (Kraków: 2001) i Kino Australii: o ekranowej konstrukcji Australii (Gdańsk, 2005). W ostatnich latach kieruje swe zainteresowania w stronę kina polskiego. Efektem tego, oprócz Polish National Cinema (Nowy Jork: 2002, tłumaczenie polskie w 2005 roku, Kino polskie), jest The Cinema of Krzysztof Kieślowski: Variations on Destiny and Chance (Londyn: 2004) oraz współredakcja pracy zbiorowej The New Polish Cinema (Londyn: 2003). Ostatnio opublikował także Historical Dictionary of Polish Cinema (Boston: 2007) i Polish Film and the Holocaust: Politics and Memory (Nowy Jork: 2012). Ta ostatnia książka, oprócz świetnych recenzji, znalazła się na liście najlepszych książek roku amerykańskiego czasopisma Choice. Prace Marka Haltofa były tłumaczone na kilka języków. Jest on także autorem dwóch powieści – Maks jest wielki (1988) i Duo Nowak (1996) – które zostały wydane nakładem wydawnictwa Śląsk w Katowicach oraz zbioru esejów o filmach grozy – Kino lęków (1992).