Ewa Graczyk
Marek Idczak
Aleksander Jurewicz
Adam Majewski
Tomasz Maliszewski
Daniel Odija
Małgorzata Rejmer
Izabela Sowa
Zbigniew Żakiewicz

Ewa Graczyk członkini jury w 7. edycji konkursu”

Ukończyła studia na Uniwersytecie Gdańskim w 1977 roku. Pracę magisterską na temat powieści Stanisława Brzozowskiego pisała pod kierunkiem prof. M. Janion. W latach 1980-1983 była doktorantką studium doktoranckiego IBL PAN. Przez cały ten okres uczęszczała również na konwersatoria i seminaria prof. Janion na Uniwersytecie w Gdańsku, biorąc udział w dyskusjach i pracach, które zaowocowały publikacją kolejnych tomów Transgresji. Tam pojawiały się, dość licznie, jej teksty i wypowiedzi, między innymi na temat St. Przybyszewskiej i G. Grassa. W lutym E. Graczyk podjęła pracę na UG. Od tego czasu pracuje najpierw jako asystentka, a potem jako adiunkt w Zakładzie Teorii Literatury Instytutu Fil. Pol. UG. W 1986 roku obroniła w IBL PAN pracę doktorską na temat twórczości Stanisławy Przybyszewskiej, która, po pewnych przeróbkach, została opublikowana w 1994 roku pod tytułem Ćma. W tym samym roku ukazała się również druga książka autorstwa Ewy Graczyk, zbiór szkiców zatytułowany O Gombrowiczu, Kunderze, Grassie i innych ważnych sprawach. Eseje. Od 1994 do 1998 roku przebywała na Uniwersytecie w Tuluzie, pracując tam jako lektorka języka polskiego i wykładowczyni literatury i kultury polskiej. Ważnym rozdziałem działalności prof. UG dr hab. Ewy Graczyk jest udział, a niekiedy także organizacja konferencji naukowych. I tak badaczka brała udział w pracach organizacyjnych nad sesją Mickiewiczowską, która odbyła się na Uniwersytecie Gdańskim w 1991 roku (jej plonem był tom zatytułowany Balsam i trucizna. 13 tekstów o Mickiewiczu, pod. red. E. Graczyk i Z. Majchrowskiego). W 2000 roku na UG odbyła się konferencja poświęcona tematowi Kopciuszka zorganizowana przez dr hab. Ewę Graczyk wraz z dr Moniką Graban-Pomirską. Książka będąca zbiorem referatów i publikacją fragmentów toczących się na sesji dyskusji wyszła w 2001 roku pod tytułem Siostry i ich Kopciuszek. Duże znaczenie w intelektualnej biografii badaczki miał udział w konferencjach „Słowacki mistyczny”, „Style romantycznych zachowań”, „Nasze pojedynki o romantyzm” (wszystkie organizował IBL PAN) a także w gdańskiej konferencji „Mickiewicz – sen i widzenie”. Ostatnią ważną publikacją badaczki jest książka zatytułowana Przed wybuchem wstrząsnąć. O twórczości Gombrowicza w okresie międzywojennym. Wyszła ona w wydawnictwie słowo/obraz/terytoria w 2004 roku. Publikacja ta była książką habilitacyjną. W swojej działalności naukowej badaczka łączy zainteresowania metodologiczne związane z inspiracją psychoanalityczną, psychoanalityczną i dekonstrukcjonistyczną (nieoderwaną przy tym od tradycji hermeneutycznej) z zainteresowaniami historycznoliterackimi obejmującymi polską literaturę dziewiętnasto- i dwudziestowieczną. Jako feministkę Ewę Graczyk zajmują, zarówno prywatnie jak i zawodowo, wątki społeczne, w szerokim sensie polityczne, z nieustającą fascynacją wszelkiego rodzaju opowieściami – literackimi, filmowymi, plastycznymi i innymi.
do góry

Marek Idczak członek jury w 6. edycji konkursu

(ur. 1964) absolwent administracji, który imał się w życiu różnych zajęć, prozaik. Publikował na łamach wielu czasopism literackich, m.in. „Toposu”, „Pogranicza” W 2002 roku zajął I miejsce w konkursie literackim organizowanym przez Uniwersytet Gdański. Jego Opowiadania z Ogrodowej zostały bardzo dobrze przyjęte zarówno przez krytyków, jak i czytelników. Słony wiatr jest pierwszą powieścią Idczaka. Źródło: znak.com.pl
do góry

Aleksander Jurewicz członek jury w edycjach: 1, 2 , 3, 4, 5, 6

Ur. 1952 Pseudonimy: (jota), O. Łapian, Oleg Kazanow, Olek Łapian, A.J. Poeta, prozaik. Urodził się 18 listopada 1952 w Lidzie (obecnie Republika Białoruś), syn Michała Jurewicza i Janiny z domu Łapian. Przyjechał do Polski wraz z rodzicami we wrześniu 1957 roku. Rodzina J. osiadła we wsi Redło, niedaleko Połczyna Zdroju, w woj. koszalińskim. W 1971 zdał maturę w LO w Połczynie Zdroju. W latach 1971-1976 studiował filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Debiutował jako poeta na łamach Liter i Nowego Wyrazu w roku 1973. Należał do licznego i aktywnie działającego w Gdańsku w latach siedemdziesiątych środowiska młodych poetów i pisarzy; szczególnie związany był z A. Pawlakiem, S. Esdenem-Tempskim i M. Bieńkowskim. W roku 1974 ukazał się arkusz poetycki J. pt. “Sen, który na pewno nie był miłością” jako suplement do tzw. gdańskiego numeru Nowego Wyrazu. Pierwszą książkę – zbiór wierszy pt. “Po drugiej stronie” – wydało Wydawnictwo Morskie w roku 1977 (nagroda “Peleryny” za najciekawszy debiut książkowy roku). W tym okresie wiersze J. ukazywały się regularnie w Nowym Wyrazie, a także w pismach studenckich (Litteraria, Student, Nowy Medyk) i wybrzeżowych (Litery, Tygodnik Morski, Dziennik Bałtycki, Punkt). Pojedyncze utwory opublikowały też ogólnopolskie czasopisma kulturalno-literackie Więź i Miesięcznik Literacki. W sierpniu 1980 roku podpisał rezolucję Koła Młodych przy Oddziale Gdańskim ZLP popierającą 21 postulatów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Po wprowadzeniu stanu wojennego publikował głównie w prasie podziemnej i katolickiej (Podpunkt, Puls, Arka, Gwiazda Morza), a także w regionalnym piśmie Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego Pomerania, które udostępniało wówczas swe łamy licznym autorom opozycyjnym. W latach 1983-1989 współredagował pismo literackie Podpunkt, wydawane poza cenzurą. W roku akademickim 1982/1983 był słuchaczem Studium Scenariuszowego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. W roku 1986 po raz pierwszy odwiedził rodzinną ziemię lidzką na Białorusi. W 1989 został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Rok 1990 był przełomowy dla twórczości J. – wydana w białostockim wydawnictwie “Versus” powieść poetycka “Lida” zdobyła ogólnopolską popularność, otrzymała liczne nagrody, przede wszystkim nagrodę Czesława Miłosza. W roku 1994 na motywach “Lidy” powstał dokumentalny film (z udziałem autora) pt. “W rytmie kół, w rytmie łez”, nagrodzony na wielu międzynarodowych przeglądach i festiwalach. Podczas jednej z wizyt we Francji spotkał się w Maisons-Laffitte z Jerzym Giedroyciem, który w 1990 drukował w Kulturze obszerne fragmenty “Lidy”. W 1991 został członkiem ZAiKS-u oraz Polskiego PEN Clubu. W latach1991-1998 należał do redakcji kwartalnika literacko-artystycznego Tytuł. W roku 1995 ukazała się następna mikropowieść J. – “Pan Bóg nie słyszy głuchych”, nawiązująca do “Lidy”. W latach 1997-2002 prowadził zajęcia z tzw. specjalizacji praktycznoliterackiej na Uniwersytecie Gdańskim. Od roku 1992 publikuje – głównie w prasie wybrzeżowej – felietony literackie w następujących cyklach: “Życie i liryka” – Gazeta Morska (gdański dodatek Gazety Wyborczej) (1992); Nasza Rodzina (Paryż) (1993-1994); Tytuł (1993-1995); Dziennik Bałtycki (1995-1997); “Posłuchaj, M…” Nasza Rodzina (Paryż) (1995-1998); “Zapiski ze stróżówki” – Kwartalnik Artystyczny (1998-2002); “Z pamięci” – Vivat Academia (1998-2002); “Wolnym krokiem” – Dzień Dobry. Trójmiasto (2002). Wybór felietonów pt. “Życie i liryka” ukazał się w 1998 nakładem gdańskiego wydawnictwa “Słowo/Obraz Terytoria”. W roku 2000 reprezentował literaturę polską na Targach Książki we Frankfurcie. Najnowszą książką J. jest powieść “Prawdziwa ballada o miłości” wydana w Krakowie jesienią 2002 roku przez Wydawnictwo “Znak”. Utwory J. – wiersze i fragmenty powieści – ukazywały się w zagranicznych periodykach literackich i antologiach literatury polskiej. Były tłumaczone głównie na język niemiecki, a także na angielski, rosyjski, białoruski i litewski. A. J. mieszka w Gdańsku-Wrzeszczu. Ważniejsze nagrody: Nagroda “Peleryny” za najciekawszy debiut roku 1978; Nagroda Polcul Foundation, Sydney 1988; Nagroda im. św. Stanisława Kostki; Nagroda “Gdańska Książka Roku” 1990; Honorowa Nagroda Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki 1990; Nagroda Czesława Miłosza 1990; Nagroda Fundacji Marii i Jerzego Kuncewiczów 1991; Nagroda “Pro libro legendo” Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Gdańsku 1995; Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska 1996; Odznaka Zasłużony Działacz Kultury 2001; Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska 2002; Nagroda “Radiowa Osobowoć Roku” Radia Gdańsk 2002; Pomorska Nagroda Artystyczna 2002 ; Nagroda “Pro libro legendo” Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Gdańsku 2002. Wiersze, proza, felietony, fragmenty dzienników, recenzje J. ukazywały się m.in. w czasopismach: Nowy Wyraz (1973-74, 1976-77), Miesięcznik Literacki (1974), Więź (1974), Literatura (1980-81), Punkt (1978-80), Kultura (Warszawa) (1981), <EMPODPUNKT(1983-86), Pomerania (1986), Puls (1988), Odra (1989, 1991, 2000-01), Poezja (1989), Kultura (Paryż) (1990), Tytuł (1992-1995), Nasza Rodzina (1993-1999), NaGłos (1994), Tygodnik Powszechny (1994, 1999), Kwartalnik Artystyczny (1998-2002), Arkusz (2000), Przegląd Polityczny (2000-2001). Zbiory wierszy: “Sen, który na pewno nie był miłością” [arkusz poetycki, suplement do Nowego Wyrazu] 1974; “Po drugiej stronie” 1977; “Nie strzelajcie do Beatlesów” 1983; “Jak gołębie gnane burzą” 1990; “Dopóki jeszcze…” 1991. Proza: “W środku nocy” 1980; “Lida” 1990; 2 wyd. 1994; 3 wyd. 2004; “Życie i liryka” 1998; “Prawdziwa ballada o miłości” 2002. Biogram i bibliografię skonsultowano z Autorem. Oprac. Leszek Rybicki
do góry
 

Adam Majewski członek jury w edycjach: 1, 2 , 3, 4, 5

ur. 1979 r. w Gdańsku. Krytyk teatralny. Opublikował ponad 60 artykułów i recenzji m.in. w „Autografie”, „Akancie”, „Didaskaliach”, „Dzienniku Teatralnym”, „Fa-arcie”, „Gazecie Teatralnej”, „Gazecie Wyborczej”, „Ha!-arcie”, „Kartkach”, „Kresach”, „Megalopolis”, Nowej Dramaturgii, „Odrze”, „Pograniczach”, „Studium”, „Tece”, „Toposie”, „Tyglu Kultury”, „Undergruncie” i „Zarysie”. W przygotowaniu książka „Teatralne dokumenty” (Warszawa 2005). Doktorant w Zakładzie Dramatu, Teatru i Filmu Uniwersytetu Gdańskiego. Mieszka w Gdańsku.
do góry
 

Tomasz Maliszewski członek jury w edycjach: 1, 2 , 3, 4, 5, 6, 7

Dr Tomasz Maliszewski wykładowca akademicki, pracownik naukowy w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Gdańskiego. Inicjator Konkursu Literackiego Uniwersytetu Gdańskiego. W latach 2000-2005 kierował Akademickim Centrum Kultury Uniwersytetu Gdańskiego, którego „markę” uczynił w tym okresie znaną i rozpoznawalną w całej Polsce, a samo Centrum i skupione tam inicjatywy – bezbłędnie kojarzone przez innych z Uniwersytetem Gdańskim – stały się ważnym instrumentem promocji Uczelni i Regionu Pomorza w kraju i na świecie. Dr Tomasz Maliszewski jest również twórcą cyklicznej ogólnopolskiej konferencji „Czy zmierzch kultury studenckiej?” (która w grudniu tego roku będzie miała swoją szóstą edycję), bywa członkiem jury różnorodnych konkursów kulturalnych i rad redakcyjnych periodyków kulturalno-artystycznych, wspierał debiuty wydawnicze studiujących literatów (z pomocą ACK UG wydawali swoje pierwsze próby literackie m.in. Tadeusz Dąbrowski, Adam Majewski czy Daniel Odija). Zainteresowania naukowe: System zarządzania oświatą w Polsce na tle innych państw. Kształcenie i dokształcanie nauczycieli w krajach Unii Europejskiej. Edukacja pozaszkolna i kształcenie dorosłych w Polsce oraz w innych krajach europejskich, w tym zwłaszcza w Szwecji. Historia polskich uniwersytetów ludowych. Dawna i najnowsza historia szwedzkiej oświaty dorosłych. Historia myśli edukacyjnej i współpracy w dziedzinie oświaty dorosłych. Demokratyzacja oświaty w Polsce po 1989 roku. źródło: www.ug.gda.pl
do góry
 

Daniel Odija członek jury w edycjach: 1, 2 , 3, 4, 5, 6, 7

Urodził się w 1974. Jeden z najbardziej obiecujących prozaików młodego pokolenia, autor dwu – jak dotychczas – bardzo dobrze przyjętych powieści: “Ulica” (2001) i “Tartak” (2003). Opisywanie otaczającej nas rzeczywistości nie jest ulubionym zajęciem współczesnych pisarzy polskich. Zwłaszcza tych młodszych i w dodatku z ambicjami artystycznymi. I zwłaszcza jeśli idzie o te rejony rzeczywistości, których obraz kłóci się z optymistyczną wizją kraju budującego – no, wprawdzie z kłopotami i rozmaitymi kosztami społecznymi, ale jednak – lepszą, kapitalistyczną przyszłość. Tymczasem Daniel Odija opisuje właśnie taką zdegradowaną rzeczywistość. Bohaterowie jego prozy nie znaleźli się w takiej rzeczywistości za sprawą jakiejkolwiek własnej decyzji, lecz po prostu dlatego, że taki jest ich świat i żadnego innego nie ma. To znaczy być może gdzieś jest, ale tak nieosiągalny, że jawi się jako senna, czy raczej – deliryczna, fantasmagoria. Każda próba nawiązania kontaktu z tym innym światem kończy się dla bohaterów klęską, utwierdza w przekonaniu, że tak naprawdę istnieje tylko ich ulica. Jego pierwsza książka, “Ulica” opowiada o zachodniopomorskim miasteczku. Ulica jest brzydką enklawą biedaków, już przed laty przeznaczona do – poniechanej z jakichś względów – rozbiórki. Tu nie rozmawia się o samochodach ani komputerach. “Coś ty dziś taki burżuj, że pijesz piwo”, rozmawiają ze sobą bohaterowie, których codziennym trunkiem jest tzw. alpaga albo i gorzej – tzw. alkohole niespożywcze. Owszem, mieszkają tu psychopatyczni degeneraci, ale także “zwyczajni” biedacy, najczęściej bezrobotni. Także starcy, kaleki, Cyganie. Matka z trzema córkami zapewnia okolicy za drobną opłatą usługi seksualne. Czasem któryś z mieszkańców zdobywa się na jakąś rozpaczliwą zapobiegliwość: decyduje się uporządkować podwórko lub rzucić palenie. Ale na co dzień prawie wszyscy snują się bez większego sensu, mniej lub bardziej pijani, okrutni, zrozpaczeni lub częściej – otępiali i zobojętniali. Owszem, paru młodszym chłopakom udało się wyrwać z tej ulicy: zaczynając od kradzieży na własną rękę, stali się w końcu żołnierzami mafii. Teraz zdychają nie od denaturatu, butaprenu i beznadziei, lecz od whisky, amfetaminy i jakichś w bólach rodzących się naiwnych tęsknot egzystencjalnych. Wiemy, że ten świat musi umrzeć. I nawet nie tylko dlatego, że tak ogromna jest siła jego wewnętrznej autodestrukcji. Także dlatego – pokazuje nam to scena, w której jeden z wychowanków “ulicy” zabija tutejszego listonosza – że każda energia, która w takim świecie się jeszcze rodzi, natychmiast przeistacza się w agresję. Agresja zaś nie znajduje sobie naturalnego ujścia i instynktownie obraca się przeciw swoim, staje się formą zemsty na świecie, z którego nie ma ucieczki. Głównym bohaterem jego drugiej książki, “Tartaku” jest odrażająca postać właściciela tytułowej fabryczki, Józefa Myśliwskiego, który w biednej wiosce na północy kraju buduje swoje małe imperium, krzywdząc rodzinę i swoich pracowników. Józef nienawidzi żony, nie kryje, że ma kilkoro dzieci z okolicznymi wieśniaczkami, jest stałym klientem agencji towarzyskiej, wreszcie jego syn z prawego łoża zawodzi ojca pod każdym względem. Bohater nienawidzi, ale też sam jest obiektem nienawiści. Oczywiście jako miejscowy “bogacz”, jako ten, któremu się udało, a przecież – zdaniem członków rozleniwionej i rozpijaczonej społeczności lokalnej – nie powinno. Odija nie szczędzi nam naturalistycznych obrazów, przedstawiających degradację moralną nie tylko głównego bohatera, ale niemal wszystkich mieszkańców osady. “Tartak” jest poruszającą przypowieścią o upadku małej, zamkniętej społeczności, przypowieścią o brzydszej stronie polskiego prowincjonalnego losu. Proza Odiji, choć zmysłowa i realistyczna, jest również silnie zmetaforyzowana, obfituje w liryczne opisy wiejskiego pejzażu, sporo tu refleksji na temat przemijania, samotności, śmierci, a nade wszystko jakiegoś fatalnego zbłądzenia ludzi w dzisiejszym świecie. Źródło: na podstawie tekstu przysłanego przez Instytut Książki w Krakowie, wrzesień 2004 Bibliografia: * “Podróże w miejscu”, Słupsk: Agora, 2000 * “Ulica”, Wołowiec: Czarne, 2001 * “Tartak”, Wołowiec: Czarne, 2003 * “Szklana huta”, Wołowiec-Warszawa: Wydawnictwo Czarne i Prószyński i S-ka, 2005 * “Niech to nie będzie sen”, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2008 * “Kronika umarłych”, Warszawa: W.A.B., 2010 źródło: www.culture.pl
do góry
 

Małgorzata Rejmer członkini jury w 7. edycji konkursu

Małgorzata Rejmer rocznik 1985, warszawianka, mieszka na Grochowie. Doktorantka w Instytucie Kultury Polskiej UW, studiuje także psychologię i amerykanistykę. Pracowała jako: opiekunka do dzieci, kelnerka, korepetytorka, ogrodniczka, copywriterka, dziennikarka telewizyjna. Jako 13-latka debiutowała poetycko w 'Okolicy Poetów’, a kilka lat później – prozatorsko w 'Lampie’. Laureatka głównej nagrody w konkursie Planete Doc Review na reportaż (2008) oraz I miejsca w konkursie Uniwersytetu Gdańskiego na prozę (2009)
do góry
 

Izabela Sowa członkini jury w 6. edycji konkursu

Tajemnicza kobieta trzydziestoletnia. Żyje z pisaniny (artykuły, kojące bajki dla spragnionych złudzeń, tłumaczenia, wróżby w chińskich ciasteczkach…) oraz zabawiania studentów opowieściami o magicznej mocy psychologii społecznej. Typowa sowa: większość dnia przesypia ukryta w krakowskich bibliotekach i czytelniach. Budzi się późnym wieczorem i wtedy zaczyna po-tworzyć. Bibliografia: 2000 Ścianka działowa 2002 Smak świeżych malin 2010 Blagierka 2011 Części intymne 10 minut od centrum Agrafka Cierpkość wiśni Herbatniki z jagodami Opowiadania szkolne Podróż poślubna Zielone jabłuszko Świat szeroko zamknięty Źródło: wp.pl
do góry
 

Zbigniew Żakiewicz członek jury w edycjach: 1, 2 , 3, 4, 5

(ur. 6 czerwca 1933 – właściwie urodzony w 1932, metrykę zmieniono w 1944, zm. 24 czerwca 2010 w Gdańsku) był polskim pisarzem, publicystą, rusycystą i historykiem literatury rosyjskiej. Urodzony w Wilnie, syn Józefa Żakiewicza, nadleśniczego i plenipotenta Zdzisława hr. Tyszkiewicza z Izabelina pod Mołodecznem, oraz Zofii z Oganowskich. Wczesne dzieciństwo spędził w Mołodecznie (obecnie Białoruś), w XVIII-wiecznym dworze Tyszkiewiczów, gdzie ojciec miał służbowe mieszkanie. 17 września 1939 był świadkiem wkroczenia do Mołodeczna Armii Czerwonej, która pozostawała tam do czerwca 1941, kiedy to miasteczko zajęli Niemcy. W maju 1945 roku umarł na gruźlicę ojciec pisarza. Wraz z matką został repatriowany do Polski centralnej w 1946 roku. Początkowo zamieszkał w Łodzi, gdzie ukończył szkołę średnią. Następnie studiował rusycystykę we Wrocławiu ( gdzie poznał przyszłą żonę Dominikę )i Opolu (gdzie mieszkał z rodziną do 1967r). Od lat związany z Gdańskiem i Kaszubami. Pracownik naukowy Uniwersytetu Gdańskiego (starszy wykładowca w Instytucie Filologii Rosyjskiej). Jeden ze współczesnych prozaików z tzw. nurtu literatury kresowej, często wymieniany obok Konwickiego, Odojewskiego i Buczkowskiego. Prócz nostalgicznej prozy wspomnieniowej (m.in. powieści zebrane w wydanym w 2006 r. tomie pt. Tryptyk Wileński) w latach siedemdziesiątych XX wieku tworzył również prozę eksperymentalną, oniryczną, zdradzającą jego zainteresowania fantasmagoriami francuskiej nouveau roman, z licznymi echami twórczości Białoszewskiego, Gombrowicza czy Konwickiego (czytelnymi zwłaszcza w powieściach Czteropalczasty i To sen tylko, Danielu).
do góry